فیزیولوژی
فیزیولوژی شاید مهم ترین فاکتور فیزیولوژیک در موفقیت دیستراکشن استئوژنزیس،وضعیت جریان خون موضعی و ناحیه ای باشد.هر ستون از استخوان جدید به طور کامل با سینوزوئیدهای عروقی بزرگ احاطه شده است.دسته های سلول های استئوبلاست که در انتهاء هر ستون ظاهر می شوند در تماس نزدیک با این سینوزوئیدها می باشند.عروق خونی در موازات ستون های استخوانی و نیروی دیستراکشن هستند. عملاٌ
عبور می کنند و به این ترتیب این ناحیه نسبتاٌ آواسکولار باقی می ماند. اسکن تکنسیوم از ناحیه استئوژنیک FIZعروق بسیار کمی از
را نشان می دهد.ترتیب مراحل مختلف تشکیلFIZمنطبق بر (Cool Area)با ناحیه مرکزی سرد(Hot region)ناحیه افزایش جذب شدید
استخوان در دیستراکشن استئوژنزیس نرمال عبارت از رسوب کلاژن،تشکیل استئوئید،و مینرالیزاسیون است. پاتوفیزیولوژی نمونه های زیر از جمله مواردی هستند که منجر به استئوژنز ضعیف می شوند: - سرعت زیاد دیستراکشن - ریتم اسپورادیک - دیاستاز اولیه - ناپایداری خود فریم یا حد فاصل استخوان یا فیکساتور - دوره کانسولیدیشن ناکافی - تامین خون ضعیف موضعی یا ناحیه ای - کورتیکوتومی تروماتیک دیاستاز اولیه موجب مهار تشکیل پل فیبروواسکولر اولیه می شود. ناپایداری منجر به ماکروشن به خصوص نیروهای قیچی کننده
می گردد که می تواند استخوان و کانال های عروقی ظریف را پاره کند.اهمیت ریت و ریتم دیستراکشن در راه های بیوستنز (Shear)
در سطوح سلولی مثلاٌ سنتز پروتئین و میتوز نهفته است.بیماری عروق محیطی واسکولاریته ناحیه ای را محدود می کند و کورتیکوتومی تروماتیک جریان خون موضعی را شدیداٌآسیب می رساند. مانیتورینگ غیر تهاجمی در مراحل مختلف دیستراکشن استئوژنزیس ارزیابی پیشرفت تشکیل استخوان مفید است.در روزهای اول بعد از عمل جراحی،جراح می تواند زمان شروع دیستراکشن را برای افزایش پتانسیل استئوژنیک تغییر دهد.در طی دیستراکشن،تنظیم ریت یا ریتم برای بهبود استئوژنز انجام می شود.در مرحله کانسولیدیشن فهم این مطلب که چه زمانی ناحیه استئوژنیک برای برداشتن دستگاه به اندازه کافی محکم است اهمیت دارد.کامل بودن یا نبودن کورتیکوتومی در حین عمل با فلوروسکوپی انجام می گیرد و نباید دیستراکشن بیش از 2 میلی متر،آنگولاسیون بیش از 10تا15درجه و روتاسیون بیش از 20تا30درجه صورت گیرد.دراغلب موارد کورتکس سمت مقابل به طور نا کامل شکسته و یا بریده می شود و به این علت دیاستاز خفیف در حین عمل امکان پذیر است،اماآنگولاسیون مولتی دایرکشنال ممکن نیست و روتاسیون نیز به صورت اکسانتریک انجام می شود.بنابراین برای انجام دیستراکشن یکنواخت،کورتیکوتومی باید در تمام محیط استخوان صورت گیرد. با نصب دستگاه،محل کورتیکوتومی به طور کامل جا اندازی می شود تا هموراژِ موضعی و پل استئوژنیک به خوبی تشکیل شود. هم خونریزی زیاد(آسیب موضعی عروق)وهمعدم خونریزی(بیماری سیستمیک یا نارسایی عروق موضعی)درزمان کورتیکوتومی نشان دهنده اختلال عروق موضعی است و در این موارد زمان تاخیر تا14روز طول می کشد.ذکر این نکته مهم است اگر در ناحیه متافیز تا 14روز و دیافیزتا21روز دیستراکشن صورت نگیرد،کانسولیدیشن پره ماچور ایجاد خواهد شد. رادیو گرافی استاندارد هر هفته یا هر دو هفته یک بار وسیله ای مناسب برای ارزیابی پیشرفت گپ دیستراکشن است.معمولاٌ در هفته سوم از شروع دیستراکشن،مینرالیزاسیون استخوان جدید به صورت ستون های رادیئنس پراکنده،از دو سطح استخوان جدید به سمت مرکز گسترش می یابند.به این منظور رادیوگرافی موازی با رینگ های مجاور واز بین رادهای رابط انجام و با موارد قبلی مقایسه می شود. مرکزی به شکل ناحیه ای با پهنای 8-4 میلی متر و رادیو لوسنت باقی می ماند در حالی که استخوان جدید و FIZبا ادامه دیستراکشن،
وبیشتری از هردو آنها اضافه می شود.استخوان جدید باید کل مساحت سطح مقطع استخوان اولیه را در هر دو نمای رادیو گرافی اشغال باریک شود سرعت دیستراکشن را افزایش و برعکس اگر استخوان جدید به صورت FIZنماید اگر استخوان جدید از طرفین برآمده و
پهن شود سرعت دیستراکشن کاهش می یابد.عدم وجود رادیودانسیته جدید تا هفته سوم با اهمیت و اولتراسوند برای FIZساعت شنی و
برای تشخیص تشکیل سیست لازم است که گاهی این مورد به گرافت استخوانی نیاز دارد.بافت فیبری ایسکمیک در گپ دیستراکشن نشانه تاخیر منیرالیزاسیون در رادیو گرافی است و با آهسته کردن دیستراکشن برطرف می شود.در مرحله کانسولیدیشن هر ماه تا زمان تشکیل کورتکس وکانال مدولر در هر دور نما،رادیوگرافی می گیریم.باوجود این ممکن است یافته های رادیولوژیک دال بر دانسیته کلی استخوان در محل رژنریشن به شدت کم باشد.هر ناحیه ای در داخل گپ دیستراکشن که دانسیه کمتر از 60درصدنسبت به سمت نرمال داشته در معرض خطر کلاپس با اعمال فشار است.
